Vergroot
God is dood, maar ik kon zijn graf niet vinden, het graf van Lou de Palingboer. Lou dacht dat hij god was en onsterfelijk. Zijn volgelingen hebben na zijn overlijden nog geprobeerd hem weer tot leven te wekken door een aantal dagen op hem te gaan liggen. Toen dat niet mocht baten, hebben ze hem begraven op het kerkhof van Sclayn. Ik heb alle graven bekeken, maar nergens een teken. De volgelingen zullen niet blij geweest zijn met het overlijden van hun god. Ze zullen hem stilletjes ter aarde hebben besteld en waarschijnlijk ligt hij nu onder één van de stenen zonder naam. Hem verwijderen en verkondigen dat hij uit de dood was opgestaan, was een optie geweest die eerder in de geschiedenis met succes is toegepast.
Afgelopen zomer trof ik het verhaal van Lou op Wikipedia. Ik zat wat te lezen over sektes en dacht toen terug aan Lou en hoe wij op het seminarie ons kostelijk vermaakten met de inhoud van het blaadje 'Lou'. In het verhaal van Wikipedia las ik over Sclayn en herinnerde me dat de Via Mosana door dat plaatsje loopt. Ik had dus een bedevaart binnen een bedevaart. Als je het plaatje van de etappe vergroot, kun je zien dat ik het hele kerkhof heb afgezocht. Zou hij dan toch zijn verrezen?
Ter ere van Lou heb ik maar een foto van het kerkhof genomen. Ik sta nu aan de Maas in Andenelle. De N90 raast daar dwars doorheen, maar bij een rustig parkje staat een bijzondere romaanse kerk uit de 12e eeuw, de église des Sarrasins.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten