Na zoveel dagen kanaallopen met aan weerszijden rijen bomen begin je toch een beetje aan tunnelvisie te lijden. Misschien is dat voor een religieuze pelgrim de juiste geesteshouding, maar ik vond het prettig omhoog te lopen en mijn blik weer te kunnen verruimen. Eerst de stad uit en daarna over een stille weg naar Bouzais, waar ik werd aan gesproken door de plaatselijke zonderling. Hij wenste me een goede wandeling toe.
Op het bankje bij de Loubière heb ik lang gezeten. Genietend van de zon, want het was zomer vandaag. Een wat oudere Fransman kwam een praatje met me maken. Hij vertelde van alles over pelgrims die hier langs waren gekomen of waren gestrand met blessures. In de plaatselijke refuge kun je dan weer op krachten komen. Gelukkig ben ik niet geblesseerd, want de refuge was sinds oktober gesloten. Een heerlijke plek met een hoog ‘Langs-het-tuinpad-van-mijn -vader’ gehalte.
Van St. Amand heb niet veel mooie foto’s kunnen maken, maar in Frankrijk is er altijd wel een chateau te vinden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten